Aosta - tu się pływa do zmierzchu

Ranek przywitał nas piękną pogodą. Doskonale - tak miało być od początku ;) Skoro już byliśmy przy zejściu na odcinek Dora Baltea: La Salle - Lenteney i Lenteney - Runaz, popłynęliśmy te odcinki. Niestety odkryliśmy, że pływanie Dora Baltea zbyt wcześnie (koło południa) mija się z celem - woda przychodzi dopiero koło 14-15 i rośnie do wieczora...

Potem pojechaliśmy na Grand Eyvia - miał to być jeden z hitów wyjazdu. Wyda na peglu średnia, mimo że na taką nie wygląda. Niestety jeden z opisów nas zmylił (strasząc sztucznym progiem za pierwszym kanionem), więc zeszliśmy na wodę trochę niżej. I okazało się, że rzeka bardzo fajna, wody wcale nie jest mało (mimo mylnego wrażenia z brzegu). Końcowe kilkaset metrów to drugi kanion, zaczynający się zwężeniem - najtrudniejszym miejscem na całej rzece (WW 5, może 5+). Po chwili dumania obnieśliśmy, co wcale nie było łatwe (tylko Kornel wpadł na to, że można przerzucić kajak przez duży głaz, a nie nosić go na około przez powalony lawiną las...) Tuż za obnoską oglądnęliśmy kolejne miejsca, wielkie odwoje, i podjęliśmy decyzję o ewakuacji.... Brzeg nie nastawiał pozytywnie, ale wciągając kajaki na rzutkach udało się wydostać.

Jako że zaczynało już być ciemno, szybko pojechaliśmy na Dora di Veny.

Dora di Veny to specyficzna rzeka, którą najlepiej pływać tuż przed zachodem słońca, kiedy idzie najwięcej wody. Wypływa prosto z lodowca i płynie po płaskowyżu. Spadek jest spory i bardzo regularny, koryto bardzo płytkie (co pewien czas uderza się dnem kajaka o dno rzeki). Płynie się bardzo szybko, i praktycznie nie ma cofek. Nam udało się tak zgrać czasowo, że 10 minut po tym, jak dopłynęliśmy było już ciemno :)

Zdjęcia (3)

Komentarze (0)